Croissants, Bollywood en de Dalai Lama

Namaste!!!

Alles goed met jullie? Hoe is het in, helaas regenachtig, Nederland?

Met een wijntje op tafel, zittend in een barretje in Kathmandu, vinden wij het tijd voor een volgende blog. Op het moment zijn we alweer zo’n vier dagen in Nepal, na ons zeven weken durende India avontuur afgerond te hebben. In Kathmandu is het, ondanks de vele regen en het feit dat Kathmandu de enige hoofdstad ter wereld (!) is met stroomstoringen van maar liefst 16 uur per dag, echt even genieten voor ons: zo’n 25 graden, Westerse lekkernijen zoals goede pizza en koffie (helaas wel duur) en eindelijk weer, je raadt het al, een glaasje wijn!!! Een mooi moment om terug te kijken op India…

In de afgelopen zeven weken hebben we flink wat kilometers gemaakt. We zijn van Delhi in het centrum van India, helemaal naar het Zuiden, terug omhoog en door naar het Noorden, weer terug naar Delhi gegaan. In die tijd hebben we zo’n 20 bussen genomen, 8 nachttreinen, 4 vliegtuigen en ontelbaar veel taxi’s en autorickshaws (valt eigenlijk nog best mee, als je het zo bekijkt ;)). We hebben ontzettend veel gezien, meegemaakt, mensen ontmoet, (rare) gesprekken gevoerd, paleizen en forten bekeken en ons ontelbare keren tussen het drukke verkeer, de mensenmassa en straatdieren heen moeten worstelen. We hebben veel te vaak veel te pittig gegeten en zijn (erg) ziek geweest. MAAR: Het was geweldig!

Na begonnen te zijn in de drukke, vieze hoofdstad Delhi, zijn we naar de Taj Mahal in Agra en werelderfgoedpaleizen in een stad bij Agra (Fatehpur Sikri) gereisd, waar een van de voormalige regeerders van India een paleis had gebouwd voor zijn drie vrouwen: een Moslima, een Christen en een Joodse (de koning hoopte alle religies ooit te kunnen samensmelten). Vervolgens zijn we doorgereisd naar het moslimcentrum van India, Hyderabad, om daar Wendela’s verjaardag te vieren. Een erg mooie stad en erg Indiaas: van tempels tot koeien en kamelen, het heeft het allemaal. Na Hyderabad zijn we doorgereisd naar de voormalig Franse kolonie Pondicherry. Een hele bijzondere ervaring, zo’n stukje Frankrijk in India! Franssprekende Indiers op fietsen, die in Franse huizen wonen, croissants eten en (goede!) koffie drinken, Hoewel ook hier de straathonden en de koeien weer verraden dat je je toch echt in India bevindt ;).

Na Pondicherry was het Zuidwesten aan de beurt, Kerala. Kerala was ontzettend groen en tropisch, vol palmbomen en natuurlijk de backwaters waar de regio om bekend staat. We hebben hier een schitterende tour gedaan over deze kleine kanaaltjes tussen de huizen, rijstvelden en palmbomen. Het was echt hondenweer, maar voor de Indiers maakt dat niets uit (en voor ons als stoere Nederlanders natuurlijk ook niet ;)), dus we hebben de hele middag in regenjas in een kanootje tussen palmbomen gevaren (of eigenlijk geschommeld ;)). Ook hebben we hier de oudste religieuze hindoedans van India gezien, die nog maar door 1 familie in heel India gedanst wordt en waarvoor je als danser tien jaar (!) moet trainen. Het hoofd van de familie, een danser van in de tachtig, was onverstaanbaar, maar wist in zijn gebrabbel toch heel wat levenswijsheden te verwerken, wat zowel grappig als verwarrend was. Al met al toch erg indrukwekkend dus! Ook hebben we de stad Kochi bezocht, die jarenlang Portugees, Nederlands en daarna Engels is geweest. De Nederlanders hebben Kochi flink opgeknapt nadat de Portugezen huisgehouden hadden en hebben de stad handel en welvaart gebracht, wat vandaag de dag nog steeds merkbaar is. Bijzonder waren bv. de Dutch cemetery waar allerlei Nederlandse zeelieden begraven lagen, de Nederlandse oude landkaarten en the Dutch Palace. Ze hebben ook een koning vermoord, maar daar leken de Indiers minder van onder de indruk (de opvolging van nieuwe koningen verliep via de vrouwenlijn, wat nogal wat (dodelijke) conflicten opleverde, maar ook zorgde voor enorm veel vrouwenrechten ;)). Vanuit Kochi hebben we de weg vervolgd.

Naïef als we zijn hadden we wel begrepen dat het laagseizoen is omdat de monsoon (het regenseizoen) een paar dagen eerder begonnen was, maar we hadden nooit gedacht dat de monsoon zo erg zou zijn! De eerste dagen ging het nog vrij aardig. Zo hebben we huizen van de rijkste families van Goa bezocht, die tijdens de Portugese tijd (“vrijwillig”) hervormd werden tot Christenen en vervolgens de naam van de Portugese koning kregen als dank (pikant detail 1: dit waren de rijkste families van de regio en hun inrichting kon de paleizen in Europa evenaren, maar toch liep een van de telgen van de familie over naar de andere kant en werd Lenin’s eerste secretaris! Pikant detail 2: een gedeelte van de inrichting van deze huizen was vernield door een zestal apen dat de handgemaakte zestiende-eeuwse fauteuils en vazen kennelijk iets minder op waarde wist te schatten ;)). De paar dagen erna hebben we helaas weinig kunnen doen: regen, regen en nog eens regen. En dan geen regen zoals we die in Nederland kennen, het kwam echt met bakken uit de hemel! Het heeft zo'n 48 uur non-stop geregend, de straten werden riviertjes en het water stond, ondanks de vele afvoersystemen, op enkelhoogte! We hebben dus flink wat films gekeken in het hotel en een aantal musea e.d. bezocht, maar meer was er helaas niet te doen ;). Wel hebben we Simone en Tim nog ontmoet, wat ontzettend leuk was. We zijn samen op een foute cruise terecht gekomen in de veronderstelling dat we van het water en bezienswaardigheden zouden genieten. Het bleek echter dat de bezienswaardigheid uit heupzwiepende Indiase mannen en schreeuwerige kindjes bestond, die meer dan een uur lang op foute muziek de kans kregen om hun muzikaal talent (of onvermogen) uitvoerig en onbeschaamd te tonen... een soort van Turkse animatieclub van een all-inclusive hotel, maar dan op een Indiaas schip, in de regen, in een voormalig Portugese kolonie. Geen bezienswaardigheden dus, maar hilarisch was het wel ;).

De regen ontvluchtend zijn we doorgereisd naar Hampi, een UNESCO stad met schitterende tempels. Deze stad was helaas niet alleen mooi, maar ook erg schokkend. Waar we in eerste instantie nog het vermoeden hadden dat Hampi recentelijk een aardbeving gekend had (de meeste huizen waren kapot, verlaten, misten daken, gevels en werden bewoond door straathonden, varkens, apen, koeien en geiten), bleek later dat de overheid mensen met de harde hand dwingt om hun huizen te verlaten omdat ze het gebied in een groot archeologisch project om willen toveren. Ons werd verteld dat mensen binnen 24 uur hun huizen moesten verlaten, anders werden deze per direct kapot geslagen (wat dus alsnog gebeurde). In Hampi troffen we dan ook erg weinig mensen aan en hadden de dieren de overhand. De stad, in combinatie met de enorme tempels en de vele wilde dieren, was dus nogal angstaanjagend, maar de ruïnes (van de tempels en paleizen uiteraard, niet de huizen!) waren erg mooi; een soort van Indiaas Pompeiji!

Vanuit Hampi zouden we doorgaan naar Mumbai, via Hubli, een niemandslandstadje ergens in India. Vol verwachting, bepakt en bezakt en na een reis van meer dan 8 uren naar Hubli (vanuit Hampi) stonden we te wachten op het perron. Het Indiase treinsysteem is namelijk het grootste gecomputeriseerde systeem ter wereld (!) en is (onnodig?) gecompliceerd. Wij stonden dus voor de zoveelste keer op de wachtlijst, maar meestal boeken mensen (wetende dat het systeem zo gecompliceerd is) tickets voor meerdere treinen tegelijk en wachten dan op welke trein ze terecht kunnen, om vervolgens hun andere tickets te cancelen en andere wachtlijstreiziger, zoals wij, een kans te geven. Meestal gaat dat goed…tot nu. Oftewel: na anderhalf uur wachten bleek dat we niet op de trein konden en bleek de conducteur (zoals de meeste conducteurs) zich als enige Indier vooral NIET behulpzaam (of bemoeizuchtig) op te stellen. De Indiërs op het perron waren dat maar al te meer en probeerden ons in de ongereserveerde klasse te krijgen… de goedkoopste klasse zeg maar. Hoewel we het niet geprobeerd hebben, maar het zo schijnt te zijn dat je vaak geen zitplaats hebt, Wendela sowieso al ontzettend aangestaard wordt, en je moeilijk op je spullen kunt letten (en onze backpack is dit half jaar ons ‘huisje’ waar we al onze bezittingen in meedragen), leek het ons toch niet zo’n handig plan om 15 uur lang (de hele treinrit dus) het lot te tarten… Daar stonden we dan, in het godvergeten Hubli! De treinen van de dagen erna waren vanwege het ‘bijzondere’ Indiase treinsysteem geen optie en in Hubli was werkelijk niets te doen… we zijn door zo’n vijftien hotels en hostels geweigerd met als reden dat ze ‘vol’ zaten…hoewel het eerder leek alsof ze buitenlanders maar eng vonden. Maar…waar een wil is, is een weg en in Hubli bleek dat het laagseizoen ook zo z’n voordelen heeft (naast het voordeel dat het niet moeilijk is om foto’s te nemen zonder dat er Westerse hoofden op staan ;)): vliegtickets naar Mumbai hadden namelijk de betere Ryanair tarieven! Zo gezegd, zo gedaan, zaten we de volgende dag in onze vieze oude backpackkleding tussen de zakenmannetjes in het vliegtuig op weg naar Mumbai!

Mumbai, zo was ons “beloofd”, zou net als Delhi zijn, maar dan nóg viezer en drukker. Wij troffen een hele andere stad aan: een mix van een Indiase stad, met Engelse architectuur en een aantal Westerse restaurants en Franse bakkerijtjes…en een heuse Harry Potter sfeer! Een aantal gebouwen in Mumbai, waaronder de Universiteit, zijn een kopie van Engelse/Duitse kastelen en sloten… gecombineerd met aparte straatverlichting en echt enorme vleermuizen, waanden we ons ’s avonds in een Bollywoodversie van de geliefde Harry! Mumbai is namelijk ook de stad van Bollywood en we zijn, heel egostrelend, dan ook door maar liefst drie verschillende scouts gevraagd om in een Bollywoodfilm te spelen! Ze vertellen er uiteraard niet bij dat jonge Westerlingen vaak de personificatie van ‘het kwaad’ spelen, zonder normen en waarden en uiteraard in minimale en strakke pakjes ;). Helaas voor ons (of misschien dus ook wel niet ;)) vertrok onze trein naar Rajasthan de volgende dag, een trein waar je niet zo gemakkelijk op kwam.

Rajasthan is het rijk van de koningen en hoewel deze koningen nu vooral zakenlieden zijn geworden en weinig absolute macht (nog wel relatieve macht) meer hebben nu India één staat is, zijn deze koninkrijkjes nog erg indrukwekkend! In Udaipur, de eerste stad die we bezochten, hebben we ontzettend mooie kastelen en paleizen bezocht, sommige gelegen op/in het meer van de stad (een meer waar maar liefst vier (!) krokodillen in leven). Een erg bijzondere ervaring, zeker omdat in deze kastelen ook de James Bond film Octopussy opgenomen is! ’s Avonds kwamen we een Nederlandse galleriehouder & kunstenaar tegen, waar we gezellig een hapje mee gegeten hebben, uitkijkend op het schitterende meer vol verlichte paleizen. In Udaipur (volgens kenners de meest romantische stad van India, nee zelfs van het Oosten!) hebben we ook ons jaar samen gevierd, wat een hele mooie en memorabele dag opleverde :)!

Na Udaipur was het tijd voor Jodhpur, waar we na een busrit van 8 uren aankwamen. Een echte Indiase busrit welteverstaan, met een bus zonder vering, veel meer passagiers dan zitplaatsen, mannen met roze tulbanden e.d. De rit verliep langzaam doch voorspoedig totdat we vast kwamen te zitten tussen een andere bus en de muur van een gebouw! Het duurde eventjes en de tulbanden in de bus hadden de grootste lol, ondertussen onze reactie peilend, maar het kwam uiteindelijk helemaal goed. In Jodhpur, de blauwe stad, aangekomen, ging het echter alsnog fout…maar dan op een andere manier. Marius voelde zich prima, maar Wendela werd ontzettend ziek. Ze was al ziek vanaf Mumbai, maar die nacht was echt verschrikkelijk: ondragelijke krampen, geen controle meer over haar lijf, overal pijn, hoge koorts, ijlen e.d. In een dag of twee is ze zo’n vijf kilo afgevallen! Na een moeizame nacht vol pijn e.d.. hebben we toch maar een dokter laten komen en kreeg ze zes verschillende medicijnen voorgeschreven. De dagen erop waren, zeker gezien de temperatuur (gevoelstemperatuur van 55 graden), de slechte isolatie van de kamer en een slechtwerkende airco in combinatie met langdurige stroomstoringen, niet echt een pretje. Marius werd een paar dagen later ook ziek, maar gelukkig was dat snel weer over. Wendela is inmiddels nog steeds niet de oude, maar het gaat wel al een stuk beter gelukkig, dus dat komt helemaal goed ;).

Na in Jodhpur een week vertraging opgelopen te hebben, wilden we graag verder en vond Wendela dat ze niet meer ziek was, waarna we toch maar besloten hebben om Rajasthan te ontvluchten (de overige steden zouden nog heter zijn) en door te gaan naar Amritsar, de stad van de Sikhs. In het vliegtuig ‘vond’ Wendela’s lijf helaas dat ze wel nog ziek was, maar dat is een verhaal wat we verder liever niet vertellen.

Amritsar was weliswaar ook erg heet (in de 40 graden), maar ook adembenemend mooi. De Sikhs zijn de moraalridders van India en hebben zich te houden aan strenge ethische principes. Ze zijn te herkennen aan hun tulbanden, baarden, dolken die ze bij zich hebben en de zilveren armbanden die ze dragen (en ze mogen kennelijk geen strak ondergoed dragen, maar dat feitje hebben we maar niet gecheckt ;)). Het bedevaartsoord van de Sikhs, de Gouden Tempel (gemaakt met 750kg goud!), is echt adembenemend mooi en een oase van geluk en rust. Iedereen is welkom in deze tempel en men deelt iedere avond een maaltijd met elkaar (zo’n 60.000 gelovigen), gratis, waarin klasse en kaste geen rol spelen. Ook heeft in Amritsar een verschrikkelijke massamoord plaatsgevonden (te zien in de film Gandhi, misschien herinneren sommigen van jullie die film), waarbij een Engelse officier besloot een vredig verzet tegen de Engelse overheersing (onderdeel van Gandhi’s nationaal verzet) te onderdrukken door de deuren van het plein waarop de demonstratie plaatsvond, te sluiten en scherpschutters op de daken het vuur te laten openen. Meer dan vierhonderd mensen (!), waaronder vrouwen en kinderen, zijn de dood in gejaagd en de officier verklaarde later dat hij dit als ‘enige manier’ zag om het geweld te onderdrukken. De eeuwige vlam op het plein, in combinatie met de kogelgaten in de muren, waren dan ook erg bedroevend.

Vanuit Amritsar zijn we ook nog naar de Pakistaanse grens geweest, waar iedere dag een soort van ‘ik ben de sterkste’-ritueel opgevoerd wordt. Aan beide kanten van de grens voeren soldaten een heuse show op, compleet met het tonen van geweren, ingewikkelde militaire moves en wapperende vlaggen. Dagelijks komen duizenden Indiers en Pakistani dit ritueel bekijken en aanmoedigen, meezingend met hun nationale liederen, dansend op de overvolle tribunes (de Indiërs wat uitbundiger en heupzwiepender dan de gesluierde Pakistani ;)). De tocht naar de tribunes voelde, met alle respect, als een heuse strafkampervaring. Mannen en vrouwen werden gescheiden en in lange rijen vooruitgeduwd, vaak terug op hun plek geslagen door mannen met stokken en mannen op paarden. Iedereen werd een voor een gefouilleerd en vrouwen werden door een golfplatenhok heen geduwd, waarbij hun tassen opengerukt werden en alles eruit gehaald werd wat de bewakers niet beviel. We hebben soldaten flessen drinken uit de handen van huilende kleine kinderen zien trekken, oudere vrouwen aan de kant zien duwen en mannen zien slaan. Kennelijk werd het door de Indiërs normaal gevonden, maar voor ons (wij moesten ook meedoen met deze procedure) was het erg vreemd en ook wel een tikkeltje sadistisch. Op de buitenlanderstribune (erg he :o) konden we echter van een schitterend spektakel genieten!

Na Amritsar was het tijd voor onze trip naar het Noorden, naar McLeod Ganj, de plek waar de Tibetaanse overheid zich als sinds het begin van de Chinese overheersing in 1959 bevindt, inclusief de Dalai Lama. Een stad waar ongeveer 80.000 Tibetaanse vluchtelingen opgevangen zijn. Velen van hen zijn over de besneeuwde bergen naar India gevlucht, waarbij sommigen ledematen hebben moeten laten amputeren, aangevreten door de kou. De sfeer in deze stad was dan ook een combinatie van India en Tibet (zoals wij ons voorstellen dat Tibet waarschijnlijk zal zijn). De boeddhistische tempels van de Dalai Lama waren erg bijzonder en de vele monniken gaven de stad een vredige sfeer. In de stad bevindt zich ook het Medisch Centrum van de Dalai Lama, wat zich helemaal baseert op Tibetaanse geneeswijzen. De Tibetanen geloven niet in operaties en Westerse medicatie, maar diagnosticeren door middel van het voelen van de pols en het analyseren van urine en genezen met behulp van kruidenpillen en een persoonlijk dieet. De medische zorg is gratis en de medicijnen worden tegen kostprijs aangeboden, als een soort van filantropie van de Dalai Lama. Zelf hebben we ook een bezoek gebracht aan de kliniek, wachtend tussen de Tibetaanse monniken, wat een ontzettend bijzondere ervaring was. Enkel door onze pols te voelen wist hij onze persoonlijkheid, gezondheidsproblemen e.d. op te rakelen, terwijl we nog helemaal niets gezegd hadden (niet eens onze naam, leeftijd of land!). We hebben dan ook wat boeken over de Dalai Lama en de Tibetaanse geneeswijzen ingeslagen en zijn erg onder de indruk! McLeod herbergt echter veel meer dan het vredige boeddhisme en pure geneeswijzen. De vele Tibetaanse vluchtelingen, zelf vaak misbruikt en mishandeld door de Chinese politie, lobbyen actief voor Tibet en je kunt als reiziger niet anders dan met deze mensen meevoelen. We hebben afbeeldingen/beschrijvingen van de verschrikkelijkste en meest mensonterende martelmethodes gezien, van verkrachte nonnen tot monniken die aan middeleeuwse martelmethodes onderworpen zijn, en dat alleen omdat China claimt dat Tibet van hen is (terwijl Tibet na de onafhankelijkheid van de Britten tot onafhankelijke staat uitgeroepen werd)!

McLeod is ook waar we besloten hebben ons India-avontuur te beëindigen. Waar we eigenlijk door zouden gaan naar Varanasi, de stad van de heilige rivier de Ganges, werd onze vlucht terug naar Delhi meerdere malen gecanceld in verband met het monsoon-weer. Naast het feit dat we hierdoor al onze moeilijk bemachtigde treintickets moesten annuleren, bleek ook Varanasi zelf helemaal ondergelopen te zijn en leek het dus beter om deze stad een andere keer te bezoeken. En dus werd, hoewel we het erg jammer vonden, onze reis vervolgd naar Nepal, waar we ons nu alweer een aantal daagjes bevinden.

Ellie vroeg wat we nu ECHT van India vonden en die vraag is lastig om te beantwoorden. Voor Marius was India origineel. Het land blijft trouw aan de eigen cultuur en kent een hele eigen cultuur, wat heel mooi en heel bewonderenswaardig is. Tegelijkertijd maakt deze originaliteit India voor hem ook een ongemakkelijk land, omdat mensen van je verlangen dat je je aanpast aan hun cultuur en aan hun ‘origine’, niet proberend te begrijpen dat jij misschien andere normen, waarden en gebruiken kent. Stiekem toch wel vreemd voor de grootste democratie ter wereld! Voor Wendela was de Indiase cultuur intrigerend en conservatief, maar stond deze tegelijkertijd haaks op veel dingen die zij belangrijk acht (individuele vrijheid, eigen verantwoordelijkheid, het kunnen maken van ‘eigen keuzes’ e.d.). We hebben veel gezien en veel mee mogen maken en iedere ervaring was uniek. Tegelijkertijd blijft India voor haar heel erg India en dit, zoals Marius het noemde ‘originele’ India spreekt haar minder aan. De arts in McLeod verteld haar dat drukte, mensenmassa’s, lawaai, plotselinge geluiden en aangrijpende beelden (zoals heel erg misvormde mensen, bedelende kinderen e.d.) vaak een grote indruk op haar maken en dat ze melkproducten, kaas, olie, citrusvruchten, mango en pittig eten moet mijden… kort samengevat staat dit eigenlijk gelijk aan, precies, India!

Kortom, een fantastische ervaring in een bijzonder land en we gaan zeker nog een keertje terug om de drie/vier steden die we door ziekte en weersomstandigheden gemist hebben, alsnog te bezoeken, maar dan voor een paar weken. Zeven weken Indiase cultuur, hoe interessant en fascinerend ook, waren voor ons eerlijk gezegd meer dan genoeg…

Bedankt voor de aandacht weer!

Marius en Wendela