Schitterende bountystranden & een vreemd verlangen

Hoi allemaal!

Bij deze even een kort berichtje vanuit Indonesië, gewoon om te laten weten hoe het hier is en hoe het met ons gaat. Allereerst excuses aan de vrienden en familie die we al heel lang niet teruggemaild hebben…het is absoluut niet vervelend bedoeld en ook zeker geen gebrek aan interesse, maar een gebrek aan internet en tijd, en dan vooral aan internet-tijd! Ook laat ons Nepal-verhaal nog steeds op zich wachten, maar we hopen hier een dezer dagen ook aan toe te komen, aangezien we het erg leuk vinden om ons verhaal met jullie te delen en Nepal een beetje te promoten (echt een fantastisch mooi land!).

Op het moment zijn we in Indonesië. Na Wendela’s vriendin Annemieke en haar vriendin Monique ontmoet te hebben op Kuta Beach in Bali en heerlijk gerelaxt, bijgepraat en lekker gegeten te hebben (was erg leuk, A&M, bedankt daarvoor!), zijn we doorgegaan naar de grootste van de drie Gili Islands (vlak bij Lombok), een paradijselijk eilandje met parelwitte stranden en een azuurblauwe zee. Hoewel dit fantastisch klinkt en ook zo is, was Bali in eerste instantie een grote schok voor ons. Aangekomen op het vliegveld van Bali, stonden we te midden van honderden, maar dan ook echt honderden (!), toeristen te wachten op ons toeristenvisum… Oftewel: meer Westerlingen dan we in de afgelopen vier en halve maand bij elkaar gezien hadden! ‘Misschien valt het nog mee’, dachten we optimistisch, totdat we naar ons hotel in Kuta gebracht werden. Tijdens een ritje van zo’n 15 tot 20 minuten kwamen we namelijk langs meerdere McDonalds-filialen, een groot aanbod aan Westerse kledingwinkels, de KFC en maar liefst drie Starbucks-vestigingen! Waar waren de Indonesiërs gebleven? Zongebruinde Australiërs met korte rokjes, surfers met tatoeages en dreadlocks en gepensioneerde stelletjes met een lederbruine huid vormden het straatbeeld (tussen alle McDonaldsen in natuurlijk ;)). We hadden vantevoren wel begrepen dat Bali toeristisch was, maar zó toeristisch? Niet getreurd, want na de ontmoeting met Annemieke zouden we onze tocht vervolgen naar de Gili’s. Inderdaad, dat verlaten eiland met parelwitte stranden en een azuurblauwe zee… De boot naar de Gili’s zou ‘luxureous’ zijn (we hadden onszelf maar eens een keertje verwend na al die lokale treinen en bussen en zouden hiermee zo’n 8 uren aan boten, bussen & taxi’s uitsparen). Luxe was het helaas niet, maar we kregen, zoals de kapitein aan het einde met een brede glimlach verkondigde , wel een ‘free shower’. In zo’n anderhalf tot twee uur vloog de boot over het water, volgepropt met toeristen, waardoor wij met de echte zonaanbidders op het dak belandden. De dametjes om ons heen hadden zich allemaal netjes ingesmeerd en lagen al helemaal klaar voor de ultieme zonervaring, aangezien je op het water extra snel bruin behoort te worden (de zon reflecteert namelijk in het water, wat voor een dubbel effect zorgt, zo heeft Marius zich door Wendela laten vertellen ;)). Onze blote benen, voorheen netjes in langere broeken en in Wendela’s geval in leggings of rokken gestoken in verband met de ‘conservatieve samenlevingen’ in India, Nepal en Brunei, hadden we toch maar goed ingesmeerd. Marius had bovendien een dekentje over zijn knieën en een hoedje op en was daarmee meteen het meest bejaarde dametje op de boot :P. Onze handbagage hadden we bij ons gehouden. Toen de boot vertrok bleek er van het zonnen echter weinig terecht te komen… ons vastklemmend aan de boot om er niet vanaf te stuiteren, met onze voeten door de hengsels van onze tassen en alle lappen stof die we konden vinden om onze handbagage heen gewikkeld in de hoop dat deze zo minder nat zouden worden, vingen we sloten, nee rivieren, met water. Ook de zonnende dames leken een iets andere verwachting gehad te hebben. En zo kwamen we aan op dat kleine paradijsje: als klappertandende zouten ijsjes, doorweekt, ijskoud en tegelijkertijd verbrand, en met genoeg zout op ons lijf om meerdere zoutpotjes mee te vullen! Onze waardevolle spullen waren gelukkig wel droog gebleven…

Het kleine paradijsje bleek inderdaad parelwitte stranden te hebben. Ook de zee was azuurblauw. Maar het was helaas allesbehalve ‘verlaten’ en leek eerder op een kleinere kopie van Kuta beach. Daar lagen we dan, op het strand tussen hordes ijdele Italianen en rokende Fransen! Ons budget liet alleen de meest basic accommodatie toe (oftewel: een tweepersoonsbed en een ‘badkamer’ in de open lucht), waardoor we ons vijf dagen lang alleen met zout zeewater konden wassen (alleen duurdere accommodaties hadden ‘fresh water’). Ook het eten en drinken was duurder dan gedacht (vertrouw de Lonely Planet van Indonesië dus niet ;)), maar dat moesten we dan letterlijk en figuurlijk maar even ‘slikken’. Desalniettemin was het eiland schitterend en door een fiets te huren kon je de hordes toeristen wel een beetje ontsnappen. En: we hebben toch best een mooi kleurtje opgedaan (vooral Wendela ;)), dus de korte broek kan nu gerust aan!

Toch was het geheel voor ons een vreemde gewaarwording: daar zaten we dan, op een schitterend strand, met onze voeten in het koele water, uitkijkend op die enorme zee, verlangend naar… Nederland! We geven het maar gewoon eerlijk toe: toen de uitdaging er een beetje vanaf was na al dat reizen en we ons in die toeristische oorden bevonden, vonden we het (hoe ondankbaar dat ook klinkt) stiekem toch wel een beetje ‘saai’. Stiekem verheug(d)en we ons er enorm op om jullie allemaal weer te zien, weer dingen te ondernemen en op zoek te gaan naar een baan! Tegelijkertijd beseften we hoe vreemd dat gevoel eigenlijk wel niet was… de meeste mensen werken het hele jaar en zijn druk met sociale verplichtingen, verlangend naar een vakantie op een tropisch eiland. En wij? Wij liggen op een tropisch eiland en verlangen naar sociale ‘verplichtingen’ en werk!

Wel was het heel bijzonder om het einde van de Ramadan mee te maken op de Gili Islands. Bali is Hindoeïstisch, maar Lombok is Islamitisch en aangezien de Gili’s tot Lombok behoren, is er een grote moskee te vinden op dit kleine eilandje. De luidsprekers van de moskee stonden zo afgesteld dat je het gebed met geen mogelijkheid kon missen (zelfs niet met oordoppen in!) en aangezien men richting het einde van de Ramadan extra aangemoedigd moest worden om het vasten in de hitte vol te houden, waren er geen vijf gebeden per dag, maar een stuk of 9 of 10 en niet te vergeten ook hele koranlezingen, die vaak de hele avond doorgingen tot middernacht, om opgevolgd te worden door vele nachtelijke gebeden. Op het begin van Idul Fitri (het suikerfeest) bereikte het geluid uit de moskee zijn hoogtepunt: wat eerst nog voor mooi gezang aangezien kon worden, veranderde in wat leek op een heuse ‘schreeuwwedstrijd’. Mannen, vrouwen en kinderen tetterden door de microfoon in klanken die allesbehalve gezang waren!

Ons Arabisch geperfectioneerd en onze nachtrust compleet verwoest, vertrokken we naar Sengigi, een voormalig populaire badplaats op Lombok. Hoewel Sengigi zelf een beetje tegenviel, was het strand hier onverwachts interessant doordat het hier niet toeristen, maar lokale mensen waren die van dat mooie zeewater genoten! Hele families vierden hier samen Idul Fitri, de vaders met kinderen al schaterend in de zee, de gesluierde moeders en dochters op grote picknickkleden met enorme hoeveelheden eten, kijkend naar de lokale freakshow: wij. Wendela mocht dan ook zoveel foto’s nemen van de schattige Indonesische kinderen als ze wilde, en ouders riepen vol trots ook hun kind erbij om op de foto te gaan! Kortom, een hele bijzondere ervaring!

Vanuit Sengigi zijn we doorgegaan naar Mataram, de hoofdstad van Lombok, waar we weer de enige toeristen leken en ons dus een stuk meer op ons gemak voelden, hoe vreemd dat ook moge klinken ;). Op een waterpaleis na was er niet heel veel te zien, behalve de manier waarop de lokale bevolking winkelt, eet en met hun kinderen omgaat.

Inmiddels zijn we terug op Bali. Nadat we met de lokale ferry (weer de enige toeristen!) de zee overgestoken zijn gedurende een trip van meer dan vijf uren (waarbij we bij de bemanning mochten zitten in een rustig hoekje aangezien echt ALLE Indonesiërs op die boot kettingrokers leken en de boot overdekt was, en we nog een voor een op de kapiteinsstoel geduwd werden voor de foto) zijn we via de kleine badplaats Padangbai in het kunstzinnige Ubud beland. Ubud is bij eerste kennismaking (we zijn er nu net) schitterend en is de stad waar de Balinese kunsten beoefend worden. Schilderingen, beelden, sculpturen, sieraden etc. etc. zover het oog rijkt, hetzij voor verkoop, hetzij als onderdeel van een tempel of entree tot een huis. Echt heel erg leuk!

We hebben nog ongeveer een week te gaan hier op Bali en gaan er zoveel mogelijk van genieten. Onze algemene indruk is dat de Indonesiërs erg vriendelijk en vrolijk zijn, flauwe humor hebben en nog nooit van het woord ‘haast’ gehoord hebben, behalve als ze achter het stuur zitten. Heel veel verder dan dat rijkt onze kennis van Indonesië helaas nog niet (op de basisverschillen tussen Lombok en Bali na en de lesjes uit de geschiedenisboeken die zich nog ergens in (met name Wendela’s) geheugen bevinden) en dat is ook de reden dat Indonesië ons tot nu toe een beetje tegenvalt. Al die toeristen overal en de focus op de strandcultuur en het uitgaan. Het reizen is gemakkelijk, de prijzen zijn hoger dan verwacht maar de kwaliteit van kamers is dat (na alle smerigheid in India en schmutzigheid in Nepal) ook, maar tot nu toe heeft Indonesië ons nog niet weten te ‘grijpen’. We hopen dan ook dat we, hier in Ubud en straks in het voormalig Nederlands koloniale oord Munduk, toch nog een beetje kennis maken met het echte Indonesië! Maar misschien waren onze verwachtingen ook iets te hoog gespannen en lenen de andere, minder toeristische, eilanden zich hier meer voor… We zullen het zien!

Alles gaat hier dus goed, nog zo’n vijf heerlijke weken voor de boeg en dan moeten we helaas alweer afscheid nemen van onze grote vriend ‘Azië’. Maar eerst nog flink genieten, beleven en straks ook lesgeven! We can’t wait!

Jullie horen gauw weer van ons! Hopelijk kunnen jullie nog even lekker van de laatste vakantiedagen/-weken genieten!

Liefs,

M&W