Hollandse huizen, dronken Aussies & Spaanse chicks

Hello! How are you? Need túk-túk? Where you going? Good price!

Voor zover de Indonesische en Cambodjaanse manier van begroeten ;). Alles goed in Nederland? Iedereen alweer aan het werk en/of druk aan de studie?

Hier gaat het goed! Bij deze een vervolgberichtje over Indonesië, maar dan vanuit Cambodja. Inmiddels zijn we alweer een dag of vier in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. En eerlijk is eerlijk: het is heel anders dan we verwacht hadden. Een blog over Cambodja volgt als we jullie meer kunnen vertellen, maar gezien Cambodja’s verschrikkelijke geschiedenis (eind jaren ’70 heeft de Rode Khmer ongeveer een kwart van de Cambodjaanse bevolking uitgemoord en het land is nog steeds aan het herstellen van deze en andere onmenselijke tegenslagen) en Cambodja’s positie als een van de armste landen in Azië (het bevindt zich onder Swaziland en Laos qua GDP) verwachtten wij in een arm en verbitterd land aan te komen. Ons beeld van Cambodja bestond uit slechte wegen, armoedige gebouwen, wantrouwige mensen en veel bedelaars, vaak met de naarste verwondingen en missende ledematen (als gevolg van de vele landmijnen die vandaag de dag nog steeds niet opgeruimd zijn). Hoewel ons beeld gedeeltelijk klopt, de horror is nog steeds goed zichtbaar, en het platteland waarschijnlijk een heel ander beeld zal tonen dan de stad, is Phnom Penh naar ons gevoel een van de meest ontwikkelde steden waar we tijdens onze reis geweest zijn. De hoofdstad kent veel nieuwe gebouwen, veel herstelde Frans koloniale architectuur, mensen doen ’s avonds gezamenlijk aan aerobics op het grote plein of kijken naar de fonteinenshow met hun kinderen. Het paleis van de koning is schitterend, maar ook op andere plekken lachen goudkleurige Cambodjaanse daken je toe. NGO’s hebben de modernste winkeltjes opgezet om vrouwen en kinderen (!) uit de seks-industrie te halen en we hebben al meerdere tentjes ontdekt waar je heerlijk kunt lunchen met ciabatta, salades of croissants (zulk goed eten hebben we de afgelopen 5 maanden nog niet gehad!). En dan hebben we het nog niet eens over de diverse barretjes en cultbioscopen. Voor ons een onverwachte verademing dus, aangezien we ons in een keer weer in een stad met trottoirs (op sommige plekken) bevinden, naar de bioscoop kunnen en lekker kunnen eten! Wel zijn we erg geraakt door de littekens die het Khmer regime en de daaropvolgende jaren achtergelaten hebben op de Cambodjaanse burgers en zijn we stiekem een beetje bang voor de ‘sights’ die we morgen gaan bezoeken: de martelgevangenis van de Khmer Rouge en de Killing Fields, de plek waar tienduizenden Cambodjanen (mannen, vrouwen, kinderen en zuigelingen) met knuppels en messen vermoord zijn. De lichamen zijn zo ondiep begraven dat je als bezoeker na een hevige regenbui nog steeds tussen de botten en kledingresten loopt... en het regent hier momenteel dagelijks meerdere keren erg hard…

De volgende keer meer over Cambodja, eerst nog een klein stukje over Indonesië! Bij onze vorige blog waren we net aangekomen in Ubud, de stad waar de ambachten van Bali samenkomen. In Ubud hebben we vooral veel gewindowshopt (voor echt shoppen is veel geld nodig en veel meer dan dat is er niet te doen) bij de vele winkels, boutiques en art galleries. Waar Ubud jaren geleden ongetwijfeld nog een charmant dorpje was voor Balinese ambachtslieden, is het inmiddels een plek geworden waar jonge Aziatische designers zichzelf kunnen en mogen bewijzen en waar Europeanen naar hartenlust kunnen winkelen. Toch hebben we ook een indrukwekkend kunstmuseum kunnen bezoeken, waar momenteel een speciale expositie van de homoseksuele Duitse kunstenaar Walter Spies hing. Spies voelde zich erg thuis op Bali en werd door Nederlandse vrienden ondersteund om te blijven schilderen, wat mooie combinaties van Europese kunst en Aziatische invloeden opleverde, zelfs toen hij in een Jappenkamp gevangen zat (i.v.m. zijn homoseksualiteit). Helaas is Spies ook overleden tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen hij per schip vervoerd werd naar een ander kamp en de boot gebombardeerd werd. Ook hebben we in Ubud de Balinese Fire Dance mogen aanschouwen, een uitvoering van een belangrijke Hindoeïstische vertelling. Erg leuk aangezien we in India ook een opvoering van hetzelfde verhaal hebben gezien en we nu de verschillen tussen de beide kijken op het Hindoeïstische geloof dus op ‘speelse’ wijze konden observeren.

Na Ubud hebben we Munduk bezocht, een bergdorpje in Bali waar de Nederlandse kolonialen flink wat tijd en geld in geïnvesteerd hebben. Munduk en haar omgeving waren namelijk erg geschikt voor vanille-, koffie-, thee- en aardbeienplantages en de Nederlanders zouden de Nederlanders niet zijn als ze daar geen handel in zagen ;). Het resultaat bestaat uit een klein dorpje vol oud-Nederlandse huizen, vaak inclusief oudhollandse sofa’s, lampen en servieskasten. Erg leuk om te zien! Ook was de omgeving echt schitterend: groene rijstvelden en plantages zo ver het oog rijkt. Tijdens de busrit naar Munduk werden we bovendien vergezeld door een jonge Nederlandse bankier en zijn Singaporese vriendin, wat tot een leuke (en ook wel zorgwekkende gezien de opkomst van de SP!) update over de Nederlandse politiek leidde en tot nieuwe inzichten over de cultuur van Singapore. Aangezien Bali Hindoeïstisch is en dus niet aan de Ramadan mee heeft gedaan maar haar eigen feestdagen hanteert (andere dan in Lombok), kwamen we in Munduk echter weer voor een verassing te staan. Twee keer per jaar voeren de Balinezen, die heilig geloven in animisme en geesten, namelijk een ceremonie uit waarin de goede geesten het opnemen tegen de kwade geesten. Gekleed in kleurrijke kleding waarbij iedere kleur een van de goden van de Hindoeïstische drie-eenheid (Brahma schept de wereld, Vishnu onderhoudt de wereld en Shiva vernietigt haar) weergeeft. Grote palen worden langs de straat gezet, waarbij men etenswaren in het hoogste puntje van de paal hangt, bij wijze van lekkernij voor de goden. Ook de familie van ons guesthouse nam deel aan de ceremonie, wat erin resulteerde dat wij hele schalen met ondefinieerbaar snoep in palmboombladeren voorgeschoteld kregen en hele nachten wakker hebben gelegen van de tientallen hanen (voor hanengevechten of voor een feestmaal, daar zijn we niet achter gekomen) die voor de gelegenheid gekocht leken te zijn en kraaiden alsof hun laatste uur geslagen had (wat waarschijnlijk dus ook zo was ;)). De ceremonie, die de dag ervoor al voorbereid moest worden en waarbij men de dag erna bij moest komen van de grote hoeveelheden arak (lokaal gestookte rijstwijn), zorgden er helaas voor dat we niet veel van de omgeving hebben kunnen zien, maar mooie foto’s leverde het in ieder geval wel op! Nuchter als we waren (wij wel ;)) dachten we namelijk wel zelf en zonder gids naar de watervallen in de omgeving te kunnen trekken, totdat we een horde agressieve straathonden tegenkwamen op een smal bergpaadje en toch maar besloten om het lot niet al te veel te tarten (rabiës komt erg veel voor in Indonesië). Achteraf hoorden we dat gidsen stokken meenemen om de beesten van zich af te slaan, wat ons gevoel ‘watjes’ te zijn een beetje weg nam ;).

In Munduk had Marius een lift weten te regelen bij twee stoere Spaanse chicks (19 en 21 jaar oud) die een autootje gehuurd hadden en samen Bali over aan het crossen waren. De auto had het een week eerder al min of meer begeven maar dat mocht de pret niet drukken. Voor de berg uitstappen, de auto de berg opduwen en dan aan de andere kant weer instappen en je komt er wel ;). Tussendoor zijn we nog gestopt bij Bali’s bekendste tempels (die er op de ansichtkaarten toch een tikkeltje indrukwekkender uitzagen ;)), waar de ceremonie nog bezig was.

Naast nieuwe feitjes over de Balinese cultuur hebben we ook een aantal nieuwe dingen over onze mede Europeanen geleerd. Zo wilde een van de Spaanse chicks zo graag naar Nederland omdat ze ‘zo van bergen hield’, kwamen we een Fransman en een Italiaanse tegen die in het Frans aan het discussiëren waren welk land nu in godsnaam ‘The Netherlands’ was…was het ‘Pays-Bas’ of ‘Hollande’. Toen Wendela vervolgens vertelde dat Pays-Bas en Hollande hetzelfde land was keken ze helemaal alsof ze water zagen branden. En dan hadden we nog de Spanjaarden die zich afvroegen waar Nederland lag en welke taal we daar spraken. Duits toch? En dat terwijl ze allemaal universitair geschoold waren! We zullen nu maar geen grapjes maken over de werkloosheid en economische problemen in een aantal van de eerdergenoemde landen :P…

Na de Spaanse avonturenrit naar Kuta Beach, de Australische toeristenspot in Bali, was het tijd om de laatste dingetjes te regelen voor ons vertrek naar Cambodja. De laatste avond zijn we nog even de foute clubs ingedoken met z’n tweeën, gewoon omdat het kon. Lurkend aan een happy hour cocktail die in een plastic halve literbidon geschonken werd en naar afwasmiddel smaakte, hebben we ons prima vermaakt tussen de dansende en extreem dronken Australiërs en macho Balinese mannen die de aandacht van Westerse meisjes probeerden te trekken met hun wilde dansmoves. Fout was het zeer zeker, maar stiekem toch ook wel erg leuk om weer even te dansen en cocktails te drinken!

Tot zover onze twintig dagen op Bali en Lombok. Waar we de vorige keer schreven dat het gebrek aan historische en culturele achtergrond ons een beetje tegenviel, zijn we wel een beetje bijgedraaid. De achtergrond hebben we helaas niet meer weten te krijgen en we hebben op Bali waarschijnlijk meer toeristen gezien dan Balinezen, maar toch hebben we een leuke en relaxte tijd gehad. Kortom: een eenvoudige kennismaking met Indonesië, hoewel we de volgende keer toch echt voor de andere eilanden gaan ;).

Nog een kleine maand en dan zien we jullie weer! We kunnen niet wachten ;)!

Liefs!