Mario and Wendulla, the teachers from Galandia

Priviet!

Fijn dat je er nog steeds bent met lezen ;)! Bij deze het laatste verhaaltje, ditmaal over het lesgeven aan de Kirgizische studenten.

We zijn inmiddels met onze vierde lesweek bezig en het bevalt erg goed! Hoewel we in het begin minder uren hadden dan ons beloofd was (Marius zo’n 11uur en Wendela zo’n 15uur) hebben we vanaf vorige week meer uren en vanaf deze week een redelijk vol schema (Marius zo’n 32 uur en Wendela zo’n 23uur + het correctiewerk en het voorbereiden van de lessen (zo’n 6uur)). Onze schema’s zijn niet gelijk en Wendela heeft minder uren dan Marius, maar dat is eigenlijk willekeurig.

Het lesgeven zelf is echter ontzettend leuk. We hebben allebei vaste groepen, van verschillende leeftijden (tussen de 11 en de 30 jaar) en niveaus. Marius geeft ‘talking clubs’ op de niveaus ‘elementary’, ‘pre-intermediate’ en ‘intermediate’ en Wendela geeft ‘talking clubs’ en ‘writing classes’, de helft op ‘elementary’ en ‘pre-intermediate’ en de andere helft op TOEFL niveau (het hoogste niveau). De groepen bestaan uit maximaal 8 leerlingen en het is ontzettend leuk en uitdagend om ze een taal te leren die belangrijk is voor hun toekomst. De studenten zijn erg enthousiast en het is bijzonder om te zien hoeveel vooruitgang ze boeken per les en erachter te komen hoe je langzaam hun enthousiasme en vertrouwen wint (door grapjes te maken, te praten over onderwerpen die hen interesseren, je te herinneren wat ze de vorige keer vertelden en door iedere student erbij te betrekken).

Sommige groepen hebben het basisniveau, wat betekent dat ze veel Russisch spreken onderling, maar ook dat gaat goed (meestal althans, kan soms ook frustrerend zijn ;)), o.a. met behulp van tekeningetjes, voorbeelden, een strenge blik of een grapje. Ook is het grappig om te zien hoe een aantal meisjes uit de groepen van Marius iedere keer voorbeelden maken met zijn naam en giechelend de lokalen verlaten, terwijl de ‘stoere’ mannelijke universitaire studenten uit Wendela’s groepen de enige zijn die altijd braaf AL hun huiswerk maken en heel actief mee doen in de les, omdat ze zo’n jonge lerares uit Nederland toch stiekem wel erg interessant vinden ;), terwijl de meisjes juist heel erg beseffen welke deuren de beheersing van de Engelse taal voor hen opent. Ondanks de Russische taalbarrière, de cultuurverschillen en het feit dat het onze eerste ervaring als docent is, gaat het dus erg goed. Het enthousiasme van de studenten en de (kleine) bijdrage die je hiermee levert aan hun toekomst is dan ook erg motiverend, en spelenderwijs leren wij hierdoor zelf ook veel meer over het land. Dit is precies waarvoor we naar Kirgizië zijn gekomen!

Verbazingwekkend (en vaak ook grappig ;)) voor ons is ook de naïviteit van de studenten soms. Zo had Wendela haar snelste groep de opdracht gegeven om een korte presentatie te geven, van ongeveer 5 minuten (deze groep heeft het TOEFL-niveau, dus het hoogste niveau Engels dat er op onze school gegeven wordt en ook het niveau dat je nodig hebt om bij een Engelstalige universitaire studie binnen te komen). Ook had ze de opdracht uitgeschreven voor hen, inclusief de uitleg van de opbouw van een presentatie (introductie, body, conclusie). Toch zijn er studenten die met drie foto’s aan komen zetten, uitleggen wat er op de foto staat (terwijl de foto’s bovendien geen verband met elkaar lijken te hebben) en that’s it. Vanuit ons perspectief toch vreemd voor universitaire studenten.

Apart is ook om te zien dat ‘brave’ studenten eigenlijk helemaal niet zo leuk zijn. Een van Wendela’s TOEFL-groepen is bijvoorbeeld erg rustig, bedeesd en werkt ontzettend hard. Op die manier vlieg je door de opgaven, maar erg spannend zijn de lessen niet, ook niet dankzij de extra opdrachten, de pogingen om over hun hobby’s, films en muziek te praten. De groepen die veel lachen, je een beetje uitdagen, grapjes maken en de leraar ‘plagen’ zijn daarentegen veel uitdagender. Fijn is wel dat Kirgizische studenten veel respect hebben voor docenten in het algemeen en ze daardoor niet vervelend zijn. Bovendien maakt het feit dat de studenten dit zelf willen (of dat hun ouders dit willen) en dat je qua leeftijd niet ver van ze af staat, het lesgeven waarschijnlijk ook gemakkelijker.

Ook houden de Kirgiziërs in het algemeen erg van Westerse muziek met foute teksten. Je hoort deze muziek overal, zelfs in de supermarkt. Toch lijkt niemand te begrijpen wat er nu eigenlijk gezongen wordt. Zo ook de studenten, zij zingen de teksten vrolijk mee en doen de seksistische dance moves na. We hoorden van andere vrijwilligers dat zij al de vraag kregen om deze teksten dan gezamenlijk te vertalen (het is immers Engels ;)!), waarop zij dan wijselijk ‘I don’t know’ antwoorden. Ook kwamen we in de kelder van een winkelcentrum de winkel ‘G-spot’ tegen, een winkel waar ze nota bene kleding en hoofddoekjes voor streng Islamitische vrouwen verkochten!
De liefde is desalniettemin een geliefd onderwerp bij studenten en levert bij de talking clubs dan ook het meeste op: iedereen praat graag mee over verliefd zijn en trouwen. Zelfs de studenten van dertig giechelen er op los wanneer het over dit onderwerp gaat. En bij Marius levert het praten over Wendela standaard gegiechel of ‘oehoeh’ op, terwijl de jongens in Wendela’s klas niet uitgepraat raken over haar en ‘Mario’. De liefde lijkt zelfs de reden van een aantal studenten om de lessen überhaupt te volgen: zo zijn er meerdere vrouwelijke studenten die Engelse les volgen in de hoop een Amerikaans vriendje aan de haak te kunnen slaan (het liefst in Amerika natuurlijk ;)). En de jongens? Die hebben een andere droom: naar de U.S. gaan en met Jessica Alba trouwen…

Het praten met de studenten biedt ons ook een extra kijk in het Kirgizische leven: hoewel we niet over politiek mogen praten, leer je wel veel over de Kirgizische cultuur. De studenten besteden over het algemeen veel tijd aan school en huiswerk (waar dus zes keer per week een Engelse les van 80minuten bovenop komt) en kijken veel tv. De weekenden (= zondag in Kirgizië) worden of achter de tv of computer doorgebracht (de jongens) of met het doen van het huishouden en koken (de meisjes), of men maakt familietrips naar de bergen. ’s Avonds wordt er niet veel ondernomen, Bishkek is wat dat betreft geen spannende stad. Misschien dat dit, in combinatie met de ‘naïviteit’ waar we eerder over schreven, er voor zorgt dat de studenten vaak nog erg jong lijken te zijn voor hun leeftijd. Ze lijken erg beschermend opgevoed te worden, hebben weinig verantwoordelijkheden en lijken op school niet echt te leren om kritisch over dingen na te denken. Wanneer we feedback op dingen vragen of op bijvoorbeeld de presentaties van andere studenten, is het antwoord altijd simpel en waarderend…kritiek lijkt men niet te kennen…

Nu weer tot laat in de avond lesgeven, dus dit was het voor vandaag! Hopelijk zijn jullie weer een beetje op de hoogte van onze belevenissen. Ook ons Russisch gaat met kleine sprongetjes vooruit, we doen flink ons best in ieder geval ;).

TEN SLOTTE nog even UP TO DATE NIEUWS nu we dit reisverslag online plaatsen: we hebben een appartement!!! Morgen verhuizen...echt superfijn! Een appartementje voor onszelf en de zekerheid dat we er niet uithoeven tot ons vertrek naar India. Kan niet beter ;). Zelf geregeld, viavia...jaja, we zijn ook al goed geworden in netwerken in Kirgizië ;)!

Veel liefs en goeds aan iedereen in Nederland en bedankt voor de leuke berichtjes. Reacties op de mails volgen z.s.m.!

Marius en Wendela