De aanval van de kleine vampiers

Salam!

Bij deze deel twee ‘de aanval van de kleine vampiers’…

Na een fantastisch avontuur in de bergen (na de nacht op de planken), waar we rode canyons bezocht hebben tussen schitterende bergen en beekjes…compleet met het bezoek van Kirgizische jongens op paarden die de busjes vol Bisjkek-ers kwamen bekijken (we zijn meegeweest met een groep van the American University), bleek dat Wendela hier en daar wat rode bultjes op haar armen had.

Iedere dag werden de bultjes meer, totdat na een dag of drie haar hele armen, benen en rug vol zaten met wat leek op kleine insectenbeetjes. Helaas bleef het niet bij de beetjes: rondom de beetjes ontstonden plekken van zo’n 2 tot 2,5 cm doorsnee, vuurrood en opgezet. Toch was het ons niet duidelijk wat het nu precies was. Muggenbulten? Maar we hadden geen muggen gezien/gehoord tot nu toe… Marius had echter nergens last van. Toch was het wel erg vreemd dat er iedere morgen nieuwe bultjes bij zaten. Bovendien jeukten de bulten ontzettend. Toen er op dag zes zo’n honderd bultjes over Wendela’s hele lijf zaten, waarvan hele grote op haar benen en knieën en haar voeten en handen een en al rode bult waren (en de jeuk echt ondraagbaar werd) begonnen we ons toch wel erg zorgen te maken. Die avond was de Koninginnedagreceptie hier in Bishkek (op 27 april). Een Nederlandse dame bekeek de bultjes en was ervan overtuigd dat het bed bugs waren. Volgens haar moest ik de volgende ochtend echt direct naar een dokter omdat dit ‘gevaarlijk’ kon zijn (bed bugs kunnen namelijk ziektes overdragen).

Bed bugs, in het Nederlands ook wel ‘bedwants’ genoemd, zijn ‘kleine vampiers’: ze verstoppen zich in naden van het matras, in lakens, dekens, kleding, muren, planken, achter schilderijen etc. ’s Nachts komen ze tevoorschijn en kruipen ze over je lijf om je vervolgens te prikken met een soort van verdovende vloeistof waarna ze je bloed opzuigen. Meestal bijten ze een paar keer achter elkaar, waardoor er een patroon aan beten ontstaat op je lijf wat kenmerkend is voor bed bugs. Na hun nachtelijke ‘bloedmaaltijd’ die ongeveer een uur duurt, kruipen ze weer terug in de diepste naden. Overdag zijn ze nergens te bekennen en word je wakker met enorm veel steken en jeuk.

Bed bugs houden echter niet alleen van bedden, maar ook van… juist, tapijten. En aangezien onze nomaden familie alleen maar tapijten en andere textielsoorten met diepe naden in huis heeft, is dit voor bed bugs een waar walhalla. Niet iedereen reageert hetzelfde op bed bugs. Onze familie bleef dan ook maar zeggen dat het aan Wendela lag, aangezien zij de enige was die er last van had. Waarschijnlijk had Wendela ‘slecht bloed’ en indirect zou dit ook liggen aan het feit dat ze vegetariër is…

De avond na de Koninginnedagreceptie zijn we teruggelopen naar de school. Daar schrokken ze erg van de manier waarop Wendela toegetakeld was. Er werd geregeld dat we in een andere kamer van het huis zouden slapen (op de planken van de familie zelf, wat dus weer een heerlijk nachtje opleverde ;)). Ook ging Marius even iets halen tegen de jeuk, een soort van pilletjes die volgens Fatima ‘totaal geen kwaad konden’. Na de hele nacht wakker gelegen te hebben en meerdere keren opgestaan te zijn omdat de jeuk ondragelijk was, bleek de volgende ochtend dat Wendela verder toegetakeld was: er waren weer nieuwe plekken bijgekomen…

De familie beloofde alles schoon te maken en Wendela werd door de school meegenomen naar de dokter. Een erg hilarische ervaring, ware het niet dat Wendela de hele nacht niet geslapen had en bang was dat ze met ‘vieze naalden’ bloed zouden prikken (de medische zorg in Kirgizië is slecht)… de zelf meegenomen naalden was ze ’s ochtends namelijk vergeten omdat ze de hele ochtend al erg duf en duizelig was. Ook vertelde de school dat Wendela mogelijk, indien het besmettelijk zou zijn, in quarantaine geplaatst zou worden (zij geloofden namelijk niet in het bed bugs-verhaal). Aangekomen in de privékliniek voor infectieziekten, werden we gevraagd te wachten in de wachtkamer: een kamer gevuld met grote en erg onsmakelijke foto’s van afvallende teennagels, ontstoken monden en vooral heel veel foto’s van geslachtsdelen getroffen door geslachtziektes… als je nog geen jeuk had, kreeg je het daar wel :O. De dokter sprak geen woord Engels en was binnen twee minuten klaar. Er moest vervolgens wel een ‘analyse’ gedaan worden. Olya, de hoofd docent die met Wendela mee was, was op dat moment even bij de balie. Wendela werd dus in haar eentje (Marius was op school les aan het geven) neergezet in een kamertje, waar een dame met een witte jas de ‘analyse’ uit zou voeren. Aangezien ze per se niet geprikt wilde worden in de angst iets op te lopen, was het nogal onhandig dat Wendela niet met de zuster kon communiceren. De vrouw haalde in een keer een mesje tevoorschijn en zette dat op Wendela’s arm, aangezien ze een stukje huid wilde ‘weghalen’ voor de analyse. Duizelig en geschrokken wilde Wendela dan ook weglopen, totdat bleek dat het slechts om wat huidschilfers ging…pff.

Terug bij de dokter kwam de ingenieuze conclusie: het zijn vermoedelijk insectenbeten. Goh, daar waren we nog niet achter ;). De dokter bekeek vervolgens de pilletjes die Fatima Wendela gegeven had. Bleek dat Fatima Wendela de driedubbele dosis van een toch al erg sterk verdovend middel gegeven had (de vorige avond drie pillen en de ochtend voor het doktersbezoek ook nog drie pillen) en dat terwijl je max 1 pil per dag mag hebben op een hele goede maaltijd, i.p.v. drie zonder ontbijt! Of ik niet erg duizelig was en hoofdpijn had?

De dokter kon Wendela niet vertellen of het nu een insect uit de bergen was of dat het om bed bugs ging en had dus eigenlijk niet heel veel nieuws te vertellen ;). Wel kreeg ze nieuwe medicijnen voorgeschreven en crèmes en een hele lijst aan dingen die ze niet mag eten: rood eten, citrusvruchten, alles waar suiker in zit en koffie… erg fijn met het toch al beperkte Kirgizische dieet ;).

Diezelfde avond vertelde de Nederlandse dame (die ons over de bed bugs verteld had) dat we bij haar terecht konden om van de bed bugs af te komen. Die avond zijn we dus met grote plastic zakken en insectenspray aan de slag gegaan. Bij deze Nederlandse dame, haar half-Botswaanse zoon met het Down Syndroom en de Franse student die ze voor de gezelligheid in huis genomen hebben, slapen we nu op de bank, erg aardig van hen. Ook hebben we alles kunnen wassen en de kleine vampiers hopelijk kunnen verbannen…

Nu hopen dat het herstel van Wendela een beetje snel verloopt. De voorgeschreven medicijnen helpen, maar iets anders dan lange mouwen, een lange broek en laarzen zit er voorlopig helaas nog niet in… Ach ja, ook ‘bed bugs’ zijn iets wat een echte reiziger natuurlijk een keer meegemaakt moet hebben ;)…

En uiteraard halen we veel plezier en afleiding uit het lesgeven aan de Kirgizische studenten…daarover meer in ons volgende verhaal… ;)

Marius en Wendela