Onder Fatima's vleugels

Priviet!

We hopen dat alles goed met jullie gaat! Bij deze een tweede, derde en vierde berichtje achter elkaar. Omdat ons verhaal anders te lang wordt delen we het in drie gedeeltes op. Er is de afgelopen weken namelijk erg veel gebeurd, wat ook de reden is voor de slechte reactie op e-mails en het gebrek aan berichtjes van onze kant. Excuus daarvoor ;)!

Bijna twee weken geleden bleek in een keer dat we moesten verhuizen. Er was ons niets verteld en alles moest op het laatste moment geregeld worden. Hoewel we nogal flabbergasted waren en in eerste instantie naar een heel raar gastgezin gebracht werden (een werkloze jongen die in een dorpje buiten de stad woonde, ver van openbaar vervoer, straatverlichting en met als enige huisgenoten een wild paard, een stel kippen en een valse hond) omdat dit ‘beter’ voor ons zou zijn, bleek na onze weigering om buiten de stad te gaan wonen en een gesprekje met onze huisgenoot (die ons al vanaf dag één heel vreemd ontliep) dat ze al vanaf het begin af aan wisten dat wij niet konden blijven omdat de moeder van onze huisgenoot onze kamer overnam. Het was dus niet ‘beter’, maar ‘noodzakelijk’ en het was bovendien expres niet met ons gecommuniceerd (omdat we ons anders toch alleen maar zorgen zouden maken). Conclusie van het gesprek: morgen voor 12.00u moeten jullie het huis uit zijn en iets anders hebben. De huisgenoot zei dat ‘de fout’ bij de school ligt en de school zei uiteraard het tegenovergestelde. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen en wij wilden zo graag een goede ‘culture shock’, dus dan moeten we ook niet ‘zeiken’ natuurlijk ;). Feit was wel dat wij echt niet bij de paardenjongen wilden wonen maar ook nog niets anders hadden. Simone heeft vanuit Dublin nog een meisje uit Bishkek benaderd die zij in Rusland had ontmoet (erg lief, thanks Siem!), maar uiteindelijk bleek dat er toch iets voor ons geregeld was, namelijk de gastmoeder Fatima.

Fatima behoort tot de Dungan nationaliteit, een nationaliteit die nooit een eigen land gekregen heeft. De Dungans zijn Chinezen met een Islamitische achtergrond (maar ze zien er niet Chinees uit). Er werd ons uitgelegd dat de Dungans voortgekomen zijn uit de combinatie van een Chinese moeder en een Arabische vader. Vroeger een volk dat als slaven diende in China, zijn de Dungans tijdens de Hui Minderheden Oorlog in 1877/1878 tijdens een extreme winter via het Chinese gebergte naar Kirgizië en Kazachstan gevlucht. Inmiddels wonen de Dungans in Rusland, Kirgizië en Kazachstan en zijn zij nog steeds een aparte etnische groep (die ook daadwerkelijk de nationaliteit Dungan in zijn/haar paspoort heeft). Volgens Wikipedia zijn er alles bij elkaar zo’n 110,000 Dungans en hoewel zij niet bij de Chinezen horen, vertonen ze wel veel overeenkomsten met de Chinezen qua cultuur, etnische karakteristieken en etnische identiteit. Ook de Dungan taal schijnt overeen te komen met een Chinees Mandarijn dialect. Interessant is bovendien dat de Dungans vandaag de dag nog veel Chinese culturele praktijken uitvoeren die in China al lang verdwenen zijn. Zo schijnen de traditionele kapsels en de vormgeving van huwelijken overeen te komen met China rond 1800. Ook werd het inbinden van meisjesvoeten nog tot 1948 uitgevoerd door de Dungans.

De Dungans staan ook bekend om hun enorme gastvrijheid. Aangekomen in het huis, werden we ontvangen door de twee ‘dikke dames’, die wel erg enthousiast waren. Fatima, een dikke, streng uitziende vrouw van zestig die in een ver verleden een woordje Duits heeft geleerd en nu de kinderen van haar overleden broer opvoedt, en haar beste vriendin Sabina, even omvangrijk en naar eigen zeggen een van de hoogste militairen (???) in Kirgizië, verwelkomden ons met de typische stapels paardenvlees en een enorme fles wodka (en dat om 12.00u ’s middags!). Aangezien Wendela in Kirgizië vegetarisch is (de enige manier om aan het schapen- en paardenvet en – vlees te ontsnappen) kreeg zij de vele glaasjes schnaps gewoon op de lege maag toegediend (er stond, zoals het een echte Kirgiziër betaamd, namelijk geen enkel gerecht zonder paardenvlees op tafel). Marius daarentegen, moest de vele gerechten met paardenvlees met een vrolijke glimlach verorberen. Ondertussen werden we bedolven met knuffels, kusjes en de opmerking dat Marius meer moest eten en dat Wendela zo mooi was, en kregen we wel vijfentwintig keer te horen dat Marius haar enige zoon was en Wendela haar vierde dochter (en naarmate de wodka vloeide werd deze statement uiteraard met meer knuffels en kusjes versterkt ;)).

Hoewel we geen inzage in huwelijken e.d. gekregen hebben de afgelopen week, was het wonen bij Fatima wel een echte culturele ervaring. Om te beginnen heeft het huis geen meubels, op een tafel en een paar stoelen na. De familie leeft als een Nomaden-familie, maar dan in een huis. De huiskamer bestaat uit tapijten, tapijten en nog eens tapijten…en, uiteraard, een televisiemeubel. Van de drie slaapkamers, is er één als ‘rotzooi’-kamer ingericht. Oftewel: alle spullen in het huis staan daar. De tweede kamer bestaat uit een houten ‘podium’ van ongeveer een halve meter hoog. Dungans slapen namelijk niet in bedden, maar op houten planken. De hele familie (in ons geval Fatima en haar twee nichtjes), slapen in deze kamer, op de planken. Dit schijnt in de meeste Kirgizische gezinnen ook zo te gebeuren: ongeacht het aantal kamers, men slaapt met het hele gezin in één kamer, en gebruikt de andere als opslag voor spullen. In bijvoorbeeld Turkmenistan, maar ook in andere landen in Centraal-Azië, slaapt men namelijk op vilten en/of wollen tapijten. Net als de Chinezen eet de familie met stokjes. Het was voor ons dan ook vechten om dat ene mes om je boterhammetjes mee te smeren ;).

Beetje jammer voor ons dat het slapen op planken dus ook voor ons gold. Toen we naar de kamer gingen kijken, leek het namelijk een bed (wie gaat er nu van uit dat mensen op houten planken slapen :O!). Niets bleek minder waar, zo vonden wij uit tijdens onze eerste nacht ‘onder Fatima’s vleugels’: een plank met een deken om op te liggen en een deken om onder te liggen. Godzijdank werd er de tweede nacht toch een matras voor ons geregeld, na echt gebroken wakker te zijn geworden… Toch sliepen we ook toen nog niet echt lekker. Uit het feit dat hele gezinnen graag samen in één kamer slapen, blijkt ook hoe mensen in Kirgizië tegen privacy aankijken, namelijk NIET. Hoewel we in Nederland natuurlijk extreem op onze privacy gericht zijn, is het hier het andere uiterste. Aangezien de zorgzame Fatima onze kamer al meerdere keren binnengestormd was (zonder te kloppen, ze duwt gewoon met haar hele omvang die deur in een klap open ;)), hadden we het gevoel dat er zowel ’s avonds als ’s ochtends ieder moment een dame met kilo’s paardenvlees en liters wodka de kamer binnen kon komen stormen (ontbijt op bed ;))…maar ach, alles went ;).

Misschien hebben jullie al opgemerkt dat het bovenstaande verhaal in verleden tijd geschreven is. Na een paar dagen bleek namelijk dat de gastvrijheid en de vele tapijten niet alleen ons goed beviel, maar ook de kleine monstertjes genaamd ‘bed bugs’…

Zie het volgende verhaal voor het vervolg ;)!

Marius en Wendela